Herkes Uyurken sıradan bir insan’ın taksici Şevket Şahintaş’ın öyküsünü anlatıyor. Bu sıradan insan ki 40’lı yaşlarından sonra fotoğrafçılığa başlar ve hiç tahmin etmediği birine, başarılı, tanınmış bir belgesel fotoğrafçısına dönüşür.
Bunun nedeni kısmen hiç eğitilmemiş, eşsiz ve keskin bakışı kısmen esas mesleğinin taksicilik olması ve kısmen de fotoğraflarına konu olan insanlardır.  Kendisine konu olarak seçtiği insanlar İstanbul’un karanlık, tekinsiz sokaklarının gece nüfusunu oluşturan fakir, evsiz ve  dışlanmışlardır. Zaten Şevket’in fotoğrafa iten de gecelerine tanık olduğu  bu insanların yalnızlığı ve görünmezliğidir. Fotoğraflarında sert bir dolaysızlıkla yansıttığı yüzler bu insanlara aittir. Fotoğraf çekerken yegane amacı bu insanlara yardım edebilmektir
Birkaç yılın sonunda Şevket ilk sergisini açar, neredeyse bütün TV kanallarında ve gazetelerde yer bulur ve  CNN gibi uluslararası kanallarda haber olur.  Seginin açılış geçesinde zireveye ulaşan bu ilgiyle beraber Şevket kendisni, hedeflediklerini ve başardıklarını sorgularken bulur. Taksiciliği bırakıp fotğrafla geçimini sağlayabilecek midir?, Fotoğraflarıyla bu insanlara ardım etebilmiş midir? Bundan sonra fotoğraf çekmeye devam edecek midir? Film bu sorular ekseninde bir taksi şoförü olmanın bu insanlara yardım çabası içerisinde  sosyal, etik ve estetik bakımdan nasıl bakış açıları yarattığını gözler önüne seriyor.